Dendrita, de Paula Luís, vaise converter nun libro inesperado para moitas e moitos lectores. Inesperado pola linguaxe co que está concibido e polo propio ámbito no que a poeta se acubilla para crear os seus poemas. Pero, sobre todo, polas marcas que o transitan e pola voz envolvente da súa autora. Chan da Pólvora Editora abre a temporada con este volume, unha obra que deixa un sedimento emocional inesquecible. Os seus poemas hipnotizan, estremecen e acarexan nunha única luzada. A forte personalidade de Paula Luís reflíctese nun texto sorprendente pola súa concepción e o insólito da proposta. Estamos ante unha poeta que se escinde para recoñecer e responsabilizarse das personaxes que interpreta. Unha poeta que adoptou a felicidade de todos os seres como ideoloxía e que se entregou ao amor no acto de invocalos coa palabra. “Habito a constante incerteza. Son o animal humano que non chega a identificarse como animal social, pero completamente filántropo”, asegura, ao tempo que se pregunta se a historia que conte será a historia que a destrúa. Poucas veces un libro de poemas como Dendrita accede a espazos tan singulares da profundidade humana.
Paula Luís [Vigo, 1981] estudou medicina chinesa e procesamento forestal. Despois de pasar unha longa temporada en Cataluña e transitar por Compostela, vive actualmente en Freixeiro, unha parroquia de Santa Comba. Traballa no ámbito agrícola. Asegura que unha das cuestión que más lle interesan é a neuroloxía.
Dendrita, o primeiro libro publicado da autora, xorde dun semi-illamento voluntario. Paula Luís viña de vivir un ano en Mahabodhi Sunyata, un centro budista en Cataluña, cando se instalou en Compostela, unha cidade para ela descoñecida. O seu obxectivo era aprender a escribir poesía pero tamén observar e cuestionar a identidade e a estrutura dual do pensamento. Dende entón, diso hai case tres anos, vive en contacto escaso co mundo e cun amplo espazo de introspección.
Nese contexto xurdiu o poemario, pero o lugar do proceso foi unha obsesiva investigación do funcionamento da mente e do xesto poético, aínda que o motor principal fose, como ela recoñece, o amor. Interésalle a realidade última, pero adopta a felicidade de todos os seres como ideoloxía. “Escribo”, asegura, “para identificar e responsabilizarme das personaxes que interpreto, para darlle espazo para ser ás outras, como o animal do bosque ou a incerteza”.
No interliñado do libro, habita a lembranza “das persoas que non están e que deixaron mensaxes cifrados na súa ausencia. Tamén das persoas achegadas, familia, amigos, referentes, e a difusa liña que me separa delas. Unha distancia chea de presenza”