Tras case dez anos de silencio, Pilar Pallarés regresa á poesía e faino cun libro sensacional, Tempo fósil, que lle valeu xa o Premio da Crítica Española e o Premio Nacional de Poesía. Tempo fósil sacode e emociona a partes iguais, escrito coa contundencia e eficacia dunha das autoras máis admiradas de Galicia. Pallarés comezou a escribir Tempo Fósil a finais de 2011, cando a ampliación do aeroporto de Alvedro levou por diante a casa familiar, que o seu pai construíra coas propias mans. O libro medrou arredor da destrución do lugar, da familia e da imposibilidade de deixar pegadas indelebles. Máis que unha indagación na nostalxia, estamos ante un libro sobre o tempo, obsesión dunha autora que contempla e sente a aniquilación como extinción colectiva.
Tras case unha década de silencio, Pilar Pallarés regresa cunha poesía desapracible e brillante, rigorosa e hipnótica. Tempo fósil marca, sen dúbida, unha inflexión de poderosa radicalidade na súa obra. Pilar Pallarés (Culleredo, 1957) converteuse desde os seus dous primeiros libros, Entre lusco e fusco (1979) e Sétima soidade (1983), nunha figura referencial da poesía galega contemporánea. Nesa posición consolidouse, e mesmo agrandouse, ao publicarse Livro das devoracións (1996), considerado unanimemente pola crítica como un auténtico acontecemento literario. Fiel a un ritmo lento de escrita e cautelosa na exposición pública, posteriormente entregoulle aos lectores Leopardo son (2011). Pallarés foi alumna de Ricardo Carvalho Calero e tamén unha das máis admiradas estudosas da súa obra. Adoita dicir con frecuencia que o país e o nacionalismo llo descubriu Moncho Valcarce, o cura de Sésamo. Foi a única escritora do colectivo De amor e desamor.
As palabras de Pilar Pallarés
“Os primeiros poemas do libro son de finais de 2011 ou xa do 2012. Nacen a raíz do derrubamento da casa que obraron meus pais en Culleredo e doutras setenta a causa da terceira ou cuarta ampliación do aeroporto de Alvedro. Os poemas ficaron aí e foron o gromo de algo no que comecei a traballar conscientemente en 2014 ou 2015”.
“A liña xeral é a destrución dun lugar (un pouco odiado en realidade, pois tivo algo de lugar de exilio e final da infancia: alí non había nada. E perdín algunha das persoas que máis quixen ), dun tempo, dos soños dunha vida mellor (duns soños de clase, en boa medida ). Xa privadamente, o libro supón a crónica da aniquilación dunha familia de catro. E a inconsistencia, a imposibilidade de deixar pegada, a consciencia de estaren os pais a alicerzaren sobre nada e para nada ( talvez iso é característico de todos nós, deste tempo histórico ). Está a miña obsesión co tempo. En fin, a destrución da casa foi o punto de partida, mais no proceso de escrita foron entrando e apropiándose do texto moitas máis cousas, alén do lugar e da familia”.
“A figura do pai está xa moi presente nos dous libros anteriores. Non é un pai simbólico; é o meu pai, ao que morrer con sesenta e tantos anos lle aforrou a dor da destrución e a aniquilación de todo o que quixo fundar, familia incluída. O novo terraplén chega case ao camposanto da fermosa igrexa románica de Culleredo, onde está soterrado”.
“No libro aparecen animais… É certo. Para alén da miña especial comunicación cos animais en xeral e do meu amor polos gatos en particular, unha obsesión (antes dos poemas do libro relacionados con isto xa o escrebín en prosa): onde estarán os ósos dos animais da casa? A nosa horta era tamén unha especie de camposanto (cans, gatos, ourizos, galiñas…). E vexo o destino noso (da familia e dos que habitamos este tempo histórico en que son arrasadas todas as raíces) como o deles: soterrados, asfixiados, mutilados, dispersados, anéantis. Mortos con vida, zombis condenados a contemplar e sentir a aniquilación”.
